ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το ανθρωπιστικό πρόβλημα που εκαλείτο να αντιμετωπίσει η Κυπριακή Δημοκρατία από την επομένη μέρα της εκεχειρίας που επικράτησε, ως αποτέλεσμα του βίαιου, συστηματικού  εκτοπισμού των αυτοχθόνων κατοίκων των κατεχομένων εδαφών μας  ήταν τεράστιο. Το πρόβλημα αφορούσε το 33% του γηγενούς πληθυσμού, αριθμητικά 200000 ανθρώπους κάθε ηλικίας. Γυναικόπεδα, νέους, γέρους , παιδιά και νήπια. Άμεσες ήταν οι ανάγκες για ρουχισμό, διατροφή και στέγαση, αλλά και για ιατρική περίθαλψη. Αριθμός εκτοπισμένων που είχαν φίλους και συγγενείς στις ελεύθερες περιοχές προσέφυγαν σε αυτούς και φιλοξενήθηκαν από αυτούς. Αριθμός άλλων εκτοπισμένων φιλοξενήθηκαν από συμπατριώτες μας με τους οποίους ούτε συγγένεια , ούτε φιλία είχαν. Ηταν συγκινητική η αλληλεγγύη εκείνης της περιόδου.  Πάρα πολλοί άλλοι κατέφυγαν τον πρώτο καιρό  σε χωράφια , κάτω από δένδρα, κοιμούμενοι αρχικά στα αυτοκίνητά τους  και στη συνέχεια σε αντίσκηνα που διένειμε η πολιτική άμυνα, ή σε πρόχειρα παραπήγματα που έφτιαχναν οι ίδιοι με ότι μέσα και υλικά μπορούσαν να εξασφαλίσουν. Αυτή η δραστηριότηα παρουσιαζόταν σε ολόκληρη την ελεύθερη Κύπρο στην οποία είχαν σκορπίσει οι εκτοπισμένοι μας. Πολιτική άνυνα, η Κρατική Μέριμνα ( Κρατική Υπηρεσία που συγκροτήθηκε γιαυτό το σκοπό), οι Κομματικοί μηχανισμοί  και στρατιά εθελοντών, μεταξύ των οποίων και πάρα πολλά στελέχη και Μέλη της Αδούλωτης Κερύνειας  που είχε ήδη ιδρυθεί από τον Αυγουστο αμέσως μετά την εκεχειρία, πειθαρχημένα, συγκροτημένα και με πρωτοφανή αφοσίωση έκαμαν το παν για να “βολευθούν” όσο το δυνατό πιό άνετα οι εκτοπισμένοι μας.  Να σημειώσουμε εδώ ότι εκτοπισμένοι που βρέθηκαν από μια μέρα στην άλλη σε αυτή την ανάγκη για βοήθεια, ήταν αξιοπρεπείς νοικοκυραίοι, σεβαστοί  οικογενειάρχες άφέντες περιουσιών και ποιότητας ζωής. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ξεκινούσε μια νέα εποχή για την Κύπρο και τους ανθρώπους της.  Με απίστευτη Δημοκρατικότητα, υπομονή, αξιοπρέπεια  και αυτοσεβασμό  οι εκτοπισμένοι μας, των οποίων  τα οράματα και ο σχεδιασμός  της ζωής τους, ανατράπηκαν και διακόπηκαν με τον πιό βάρβαρο τρόπο από τον Τουρκο εισβολέα, εγκληματία πολέμου, έκαμναν μια νέα αρχή. Σιγά σιγά παρά την πίκρα του εκτοπισμού, του αναπάντητου μεγάλου : ΓΙΑΤΙ;;; , της αδικίας που έντονα  ένοιωθαν οι εκτοπισμένοι μας,  με τη βοήθεια του Κράτους και των εθελοντών μπήκαν σε μια τροχιά ανασυγκρίτησης και επαναδραστηριοποίησης  και τελικά απετέλεσαν την κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης του Τόπου. Απετέλεσαν τη  ραχοκοκκαλιά του οικονομικού θαύματος το οποίο ακολούθησε την Τουρκική εισβολή και κατοχή.  Σταδιακά η “προσωρινότητα” του εκτοπισμού γινόταν εξελιχτηκά όλο και πιο άνετη με την διαμόρφωση και εφαρμογή  από το Κράτος  μιας ενιαίας Προσφυγικής  Πολιτικής η οποία κάλυπτε όλες τις ανάγκες των εκτοπισμένων.  Μέσα στη διαδρομή των 45 χρόνων επανειλημμένα εγίνετο λόγος για στόχο να μοιρασθούν Ισότιμα  οι εκτοπισμένοι μας τα βάρην  της εισβολής και κατοχής , κάτι που δεν επετεύχθει ακόμη. Πάντοτε μας ελέγετο ότι δεν υπήρχαν τα λεφτά, κάτι το οποιο διαψεύσθηκε τα τελευταία χρόνια,  όταν μέσα από την οικονομική κρίση και τη σωρεία των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν φάνηκε ότο λεφτά υπήρχαν με τα τσουβάλια και τα λυμαίνονταν μια μειοψηφία ανθρώπων της Κοινωνίας μας.  Το Σωματείο μας συνεχίζει και σήμερα να παρακολουθεί και να ενεργεί συνεχώς για επίλυση προβλημάτων και ανακούφιση των προσφύγων.